(verschenen in Den Haag Centraal van 6-9-18)
De laatste ADO-speler die mij ernstig kon bekoren, was Dmitri Boelykin. De geblokte Russische spits was in het successeizoen 2010-2011 de absolute held. Kijk er op YouTube de fijne documentaire ‘Het jaar van de tsaar’ nog maar eens op na. ADO had een puik elftal, een uitstekende trainer (John van den Brom), maar Boelykin was groter en machtiger dan allemaal.
Hij leek in zijn spel op de oudere en veel betere buurjongen die even meespeelde op het schoolplein en dan zonder pardon de wedstrijd besliste. De Russische ex-international scoorde 21 doelpunten en maakte ADO schier onoverwinnelijk. Er werd twee keer van Ajax gewonnen, op data die op tenminste één Haagse supportersarm getatoeëerd zijn. Na een bloedstollende play-off-finale tegen Groningen behaalde ADO via penalty’s Europees voetbal. Dat avontuur werd overigens vrij snel door een Cypriotische(!) club beëindigd.
Boelykin vertrok naar Ajax, zijn saldo op de bank nam daardoor toe, maar ook het aantal keren dat hij daarop mocht plaatsnemen. In 2014 stopte hij met voetbal. De post-Boelykin jaren brachten kleine succesjes en er waren zeker markante spelers. Zoals de onverzettelijke Tommy ‘Rustaagh’ Beugelsdijk, die momenteel in een voetbalcommercial vooral taalkundig excelleert, wanneer hij in gespeelde extase deze gevleugelde woorden uitspreekt: ‘Het is niet te beseffen’.
Ook hadden we het gelijkmakende buitenaardse hakdoelpunt van keeper Hansen in de wedstrijd tegen PSV, maar een opvolger van Dmitri Boelykin had ik als oppervlakkige ADO-watchers nog niet gespot.
Maar nu is hij er: Abdenasser El Khayati, een vrolijk voetbalgenie met Marokkaanse roots. Voor zo’n mannetje ga je naar het stadion. Vorig seizoen onderscheidde hij zich al met zijn superieure techniek, zijn haarzuivere schoten en vooral zijn rust en slimheid.
Ik herinner mij een doelpunt waarbij hij de heen en weer springende defensie van de tegenstander verschalkte, door te kijken, te wachten en de bal heel precies en heel droog in het enige beschikbare gaatje te tikken. Een welhaast droogkomisch zaalvoetbaldoelpunt, ik moest in ieder geval hardop lachen toen ik het zag.
Afgelopen weken is het helemaal feest met Abdenasser, dit weekend weer vier parels van doelpunten en in totaal al zes. Een Haagse topscorer! En dan hebben we het nog niet eens over zijn voorbereidende acties. En er is nog meer: knapen als Abdenasser en de meesterlijke Hakim Zyech laten zien dat er in Nederland nog steeds veel meer is dat ons verenigt dan dat ons verdeelt. Wat die bleke cartoonwedstrijdorganisator ook moge beweren.