Elke week bespreekt Marcel Verreck in Den Haag Centraal heden en verleden van een bijzondere Haagse plek.
Ook afgelopen week gebeurden er dingen die mij hebben doen koken van woede. Is dat een goed of een slecht teken? Je kan zeggen goed, omdat er ondanks mijn geestelijke rijpheid nog steeds zaken voorvallen die me kwaad maken. Je kan zeggen slecht, omdat ik mij niet wist te beheersen. De onthoofding van journalist Fowley. Een barbaarse daad, al kan je zoiets in die contreien verwachten. Extra misselijk werd ik van de gewetenloze wijze waarop de media dit heftige hapje uitserveerden.
Bij ons degelijke NPO-journaal lieten ze uiteraard de slachtpartij zelf niet zien, maar het was blijkbaar geen probleem om het beeld te laten zien waarop de ongelukkige man in zijn oranje jurk naast de klootzak staat die hem even later zal afslachten. Ik hoef geen mensen te zien die op het punt staan te worden afgemaakt.
Waarom wordt zo’n man in zijn laatste ogenblikken wereldwijd tentoongesteld? Je hoopt op enige beschaving, maar niemand in de nieuwsindustrie laat zo’n beeld liggen, want het is allemaal handel. Op YouTube waar je het allemaal in extenso kon zien was het natuurlijk ook spitsuur, want de middeleeuwen zijn nooit ver weg. Dan heb ik het niet alleen over de activiteiten van de beul, maar ook over de gretigheid van de toeschouwers.
Ook zat ik deze week keihard naar het NPO-radio 1-programma ‘De ochtend’ te schreeuwen. Daar is elke(!) dag een journalistenforum. Er is voor journalisten namelijk niets interessanter dan praten over zichzelf en hun fantastische vak. Het lijken wel cabaretiers.
Dat die zelfbevlekking eens in de zoveel tijd onder de kundige leiding van Coen Verbraak plaatsgrijpt (zoals in de NPO-serie ‘Kijken in de ziel’) vind ik prima, bij het deerniswekkende meninkjescircus (vanzelfsprekend over het NPO-prachtprogramma ‘Zomergasten’) dat door deze opscheppers van dienst de ether in gestotterd werd kon ik me niet beheersen.
Maar goed, wat schiet je er mee op? Om mezelf tot bedaren te brengen wandelde ik naar de Valkenboskade, een idyllische plek niet ver van mijn huis. Vanwege de reconstructie van de Laan van Meerdervoort-brug heerst daar nu een bijna landelijke stilte. Er zijn twee fraaie noodbruggen neergelegd, waarop je, als je niet door doorgaand fietsverkeer wordt geschept, kan genieten van stromend water en overhangend groen. Wilde natuur, midden in Den Haag! De woede spoelt met het water weg.
Sommige stremmingen zijn heilzaam.