Elke week bespreekt Marcel Verreck in Den Haag Centraal heden en verleden van een bijzondere Haagse plek.
De Top 40 bestaat vijftig jaar. Ik golf langs de boulevard om een schuimbekkende zee gelukkig nieuwjaar te wensen en op de autoradio is de aalgladde Willem van Kooten alias Joost den Draaijer aan het woord. Nijvere NCRV-journalisten proberen hem uit de tent te lokken omtrent de commerciële willekeur van de hitparade. Een plaats in de hitlijst zou te koop zijn. Toen en nu. Maar de oude draaier doet zijn naam eer aan, gaat niet op de aantijgingen in en debiteert in zijn weerzinwekkende popiejopie spraakje liever een ‘gouwe ouwe’ anekdote. Wanneer zijn brave interviewers met hard bewijsmateriaal in audio op de proppen komen, moet hij opeens dringend weg. De geïntimideerde presentatoren giechelen, de bejaarde diskjockey kómt er ook mee weg.
Geheel conform de geest van zíjn tijdperk, de zestiger jaren, die rebels heten te zijn, maar toen er aan het luid beleden idealisme door snuggere zakenlieden als onze Joost ook flink verdiend werd. Denken wij aan een nog groter icoon uit die tijd: Johan Cruijff. Nog steeds een idealist, zie zijn Academy en zijn Courts en de Poetineske manier waarop hij Ajax naar zijn hand heeft gezet, maar altijd met een goed oog voor het eigen profijt. Inmiddels geven we hem groot gelijk. Het geluk dat hij ons ooit als voetballer gebracht heeft en het plezier dat hij ons nu verschaft – al is het alleen maar om zijn taalkundige exercities – rechtvaardigen een royale beloning.
Maar back to the sixties, terug naar de Top 40. Je haalde hem bij platenzaak Gramora op de Fred en leerde hem uit je hoofd. De wekelijkse uitzending mocht niet verstoord worden. Een vrolijke kerkdienst was het, met opzwepende psalmen en gezangen en de legendarische jingles als kwistig rondgestrooide voorbeden.
Omgeven met piratenromantiek, die ongebreidelde vrijheid suggereerde. Vanaf de boulevard kon je het schip bij helder weer zien liggen. Toen het tijdens een storm van de ankers sloeg en op het Zuiderstrand landde, zelfs van zeer dichtbij. Wij gingen er met de klas heen, het schip was verlicht en er klonk hitparademuziek. Ook het uiteindelijke vlottrekken was een grootscheeps evenement. Na het verstommen van Veronica’s laatste piratenklanken in 1974, zat ik wenend aan het toestel. Natuurlijk was het al die tijd bikkelharde business geweest, maar de vrolijke belofte van nieuwe, spannende muziekdromen kleurde je leven. En dat is eigenlijk onbetaalbaar.