Elke week bespreekt Marcel Verreck in Den Haag Centraal heden en verleden van een bijzondere Haagse plek.
Ja, Dieuwertje Blok is in het echt ook zo aardig. Door ons studenten werd zij al aanbeden toen zij met haar schalkse lachje KRO-televisieshows aankondigde. Zulke ondeugende pretlichtjes zag je niet in de christelijk-gereformeerde ogen van de dames die voor de NCRV (met tongpunt-rrrrr) in hooggesloten blouses enerverende programma’s als ‘Black Beauty’ en ‘Spel zonder grenzen’ annonceerden. Diewertje, het eeuwige meisje, leeftijdsloos, jaarlijks baken voor alle kleine Sint-gelovigen.
Règâh-hoofdman Johan Frauenfelder en ik mochten haar het afgelopen voorjaar ten behoeve van het NTR-programma ‘Landinwaarts’ meenemen op safari door de Haagse binnenlanden. Aanleiding was ons theaterprogramma ‘De weg naar huis’ over de geschiedenissen van twee Haagse oudere jongeren, één van het veen en één van het zand.
We voerden haar langs de monumenten van onze geheel verschillende jeugden. Johan toonde het ouderlijk huis aan het Escampse Plantenoord, waar ooit zijn duivenhok het dak sierde en nam ons mee naar de legendarische ‘Zwarte Vogel’-winkel in de Schalk Burgerstraat. Net op tijd, want de winkel gaat verhuizen naar een kleinere locatie in de Mangaanstraat. Johan zingt in onze voorstelling een liedje over dit duivenparadijs, waarbij het goed uitkomt dat de straatnaam ‘Schalk Burgerstraat’ precies past op de wonderschone hymne ‘Scarborough Fair’.
Dat ging hij ter plekke natuurlijk zingen met grote instemming van de aanwezige ‘duivenmannetjes’ die daar gezeten om de koffieautomaat voor doorlopend Haags cabaret zorgen. Zij zijn waarschijnlijk ook de enigen die Johans theatrale monoloog in Haags duivenlatijn volledig kunnen volgen.
En zo voerde ík Dieuwertje en haar crew naar mijn middelbare school. Het VCL, hofleverancier van kennis, gelegen in het statige Van Stolkpark. We bezochten Statenkwartier en Sweelinckplein, zagen lijn 12 langsrijden, en filmden in Hotel Des Indes. Zand en veen, allemaal Den Haag.
Dieuwertje, door haar jarenlange arbeid voor Omroep West sowieso geen onbekende in de stad, keek haar ogen uit. Het resultaat is wel ergens te vinden in de schatkamers van ‘Uitzending gemist’.
Aan het eind van de reportage vinden Johan en ik elkaar op de plek waar alle Hagenaars en Hagenezen elkaar in allerlei stadia van ontkleding treffen: het strand. Dat hebben wij dan weer in Den Haag, de troost van de zee, die blijft terwijl er zoveel verdwijnt. Zo spelen wij zondag 15 november a.s. in het Diamant Theater om 14.30 uur ‘De weg naar huis’ voor het allerlaatst.