Elke week bespreekt Marcel Verreck in Den Haag Centraal heden en verleden van een bijzondere Haagse plek.
Geen betere manier om je stad te leren kennen dan er je vrienden van verre rond te leiden. Hier geldt hetzelfde als in een geslaagde onderwijssituatie: kun je iets goed uitleggen, dan begin je het zelf ook helemaal te snappen. De drie vrienden met wie ik elke eerste zondag van de maand aan een pubquiz deelneem, waren ter lering ende vermaak naar Den Haag afgezakt.
Ik trof hen op Station Holland Spoor. Ze mochten meteen mee het Strijkijzer op. Afgelopen zaterdag bood een opmerkelijke oase in het metereologische geweld (die klimaattop in Parijs moet natuurlijk wel omlijst worden door zorgwekkend weer) en wij zaten daar te genieten van een zonovergoten stad.
Alles wordt klein, tastbaar en overzichtelijk op die hoogte. Alsof je boven een landkaart hangt. Alle interessante plekken lijken naast elkaar te liggen en dus moeiteloos te belopen. Eenmaal beneden blijk je toch een stadskabouter te zijn en doemen overal obstakels op, zoals als afgesloten viaducten en voortrazende verkeersstromen, bedremmeld begeleid door verkeerslichten, die jou minutenlang met rode koppen van schaamte staan tegen te houden.
En van de ene naar de andere plek is het toch wel even tippelen. Maar dat doe je graag, want het is Den Haag. Ik trakteerde mijn vrienden op een afgeleide ‘Lijn 12’-toer, langs Huijgenspark, Bierkade (gelukkig waren de meeste lokaliteiten nog gesloten) naar Spinoza’s oude woning.
Via het Oranjeplein naar het ongedacht prachtige buurtje bij de Jacob Catsstraat. Noord-Hollandse monden vielen open. Op straat voetbalde iets verderop het toekomstige Nederlands elftal, een kleurrijk ensemble. De Schilderswijk was bedrijvig en levendig als altijd. De hooggespannen verwachtingen aangaande de sharia-driehoek werden duidelijk niet ingelost. Er werd opvallend weinig gestenigd en onthoofd op de Vaillantlaan.
Op de Haagse Markt, prachtig vernieuwd maar geheel in sfeer gebleven, waren we even in allerlei buitenlanden, ook qua prijspeil, maar de aanvangende miezer situeerde ons weer hardhandig in ons eigen november-land.
Bij een standje met hippe koffiebonen vonden we asiel, de eigenaar was nu voor de vijfde keer present op de herschapen markt en glimlachte tevreden. Ze kwamen uit alle windstreken ‘een bakkie halen’. Vervolgens heb ik mijn vrienden nog even lijn 12 en het Papaverhof laten zien, daarna werden de mannen beloond met een bezoek aan het onovertroffen buurtcafé. Geluk hoeft niet veel te kosten. Zeker als je het door vier kan delen.