Elke week bespreekt Marcel Verreck in Den Haag Centraal heden en verleden van een bijzondere Haagse plek.
Sinds afgelopen maandag ben ik ouder dan mijn vader geworden is. Als het allemaal anders was gegaan, had ik nu met een 82-jarige naar de Olympische Spelen zitten kijken. Misschien dat hij bij Nederlandse successen niet meer zo woest was opgesprongen en met zijn armen had gezwaaid. Vroeger werden tijdens Europacup-wedstrijden door bezorgde gezinsgenoten uit voorzorg schemerlampen en andere kwetsbare meubelstukken verwijderd.
De vader van Louis van Gaal overleed op zijn 53ste. De trainer heeft ooit verteld dat hij bevreesd was dat hem hetzelfde lot zou treffen. Na de dag dat hij ouder dan zijn vader werd, voelde hij zich onsterfelijk.
Jouw vader, zo zei een bekende eens tegen me, was een romanfiguur. Tja, er zijn natuurlijk redenen waarom je niet zo oud wordt. Die roman moet trouwens nog wel geschreven worden, al heeft de hoofdpersoon er wel voor gezorgd dat zijn zoon schrijver is geworden. In Den Haag draagt in ieder geval een straat zijn naam al.
Mijn vader stierf in de zomer van 1989. Het voelt als de dag van gisteren. Dit lied schreef ik daarover:
Zolang je leeft
Wil je het liefste verder leven
’t Is toch te gek
Wat je met lucht zoal kunt doen
Als het aan mij ligt
Dan blijf ik nog wel even
Als het aan mij ligt
Ga ik nimmer met pensioen
Nu ging mijn vader dood
We hebben hem begraven
Het was een mooie dag
We stonden bij het graf
De wereld stokte
Er viel niet meer door te draven
Zo was het goed
Ik vond het helemaal geen straf
Mijn vader was niet oud
Hij had nog moeten blijven
Maar hij was ziek, heel ziek
En beter werd hij niet
Dan geldt een andere wet
Dat is niet voor te schrijven
Dan is er sprake
Van een opgelucht verdriet
Ik zag hem strijden
In zijn laatste levensdagen
En toen hij ging
Heb ik mijn tranen weggeboend
Hij was zo rustig
En er was niets meer te vragen
Ik was voor even
Met mijn eigen dood verzoend
Zo, en dan nu maar… verder met leven!