21-06-1999   Column Metro
HET RINKELENDE LEED DER RIJKEN

Ja, dat wou ik wel. Een paar daagjes naar het wereldberoemde Roquebrune Cap?Martin om daar voor de Staatsloterijshow een liedje van drie minuten te zingen. Reisbureau De Mol ging het regelen. En zo arriveerde ik afgelopen vrijdagavond met gitarist en vriend Klaas Fopma in het pittoreske Zuidfranse dorpje dat door de uitzendingen van 'Villa BvD' tijdens het WK '98 een bescheiden bedevaartsoord is geworden voor de altijd weer desolaat geklede Nederlandse tourist.
Het souper staat klaar (Villa BvD is eigenlijk een restaurant genaamd 'Les deux freres'), de TV?ploeg blijkt uit ongewoon aardige en vooral zeer innemende mensen te bestaan. En staar je over het fameuze pleintje, dan pinkelt iets verderop Monte?Carlo. De azuren kust is wonderschoon, zo constateren wij de volgende dag, wanneer de nevels rond het rotsdorp en vooral die in onze hoofden zijn opgetrokken. Een nacht in de dorpskroeg van Eric en het alcoholische karakter van 'Villa BvD' is verklaard. Een bonte verzameling artiesten en gasten is ingevlogen. Ik krijg een hand van de meer dan relaxte George Baker, die even later op een rotsblok met zijn sterk uitgedunde Selection (één trouwe gitarist) het lied 'Little Green Bag' van ondersteunende gebaren en mondbewegingen voorziet. Een onvergetelijk gezicht: de Mediterrannee op de achtergrond, swingende blouse en baard (wit) en hoofdhaar (zwart) als vanouds wapperend in de wind.
'Little Green Bag,' 30 jaar oud, was te horen in de film 'Reservoir Dogs' van Q. Tarrantino en is daarom nu weer een hit. Dat betekent de come?back van George, die alweer jaren in Waddinxveen woont. 'Niet het meest swingende dorp van Nederland', precisieert hij verontschuldigend en steekt nog een sigaar op. Een bizarre film, 'Reservoir dogs', George heeft hem 'als eerste in Nederland' gezien. Er werden oren in afgesneden. Tja, een kunstfilm dus, want afgesneden oren en kunst, dat hoort bij elkaar. Zeker in Zuid?Frankrijk.
George treedt momenteel weer 300 keer per jaar op en babbelt gezellig met de andere gasten: de sympathieke francofiel Teun Eykelenboom (als Tony Eyk 300 optredens per maand) die ook nog eens alles van de Franse keuken weet en de vriendelijke ANWB?directeur Paul Nouwen.
De gitaargypsies van het Rosenberg Trio zijn hele geinige jongens. Ze hebben weinig geslapen, maar barsten van de goede ideeën. 'Dit is een ideale plek om een frikandellenkraam te beginnen, maar dan wel met...zigeunersaus!'
In optimale sfeer worden de opnames afgerond en 's avonds vertelt iedereen nog een keer met wie hij allemaal heeft gewerkt, dat je toen nog kijkcijfer 52 haalde en hoe Fred Oster...afijn daarover een andere keer.
De volgende dag bezichtigen we Monaco. Een treurig oord met onmatig grote boten in de haven en een woud van opgestapelde belastingvrije balkonnetjes. Het leed van oud, maar vooral nieuw rijk rinkelt mee in het vernederende geluid van de vele fruitautomaten in het Casino. De rijke vrouwen zijn hier nooit mooi, al is hun textiel kostbaar en is hun lichaam samengesteld aan de hand van chique magazines. Hun hoofden zijn getekend door de verveling.
Maar het uitzicht op Monaco, vanuit Roquebrune, dat is prachtig. Zie het dinsdagavond op RTL4, wij zijn die jongens vlak voor de hoofdprijs. Die u hopelijk niet wint, want dan wordt u wellicht naar de Cote d'Azur gelokt. Niet zoals wij, giebelende knapen, een paar hilarische daagjes in een tijdelijke zon en dan weer heerlijk terug naar de vertrouwde armoede. Maar voor altijd. Zoals deskundige Jan Mulder in zijn fijne boekje 'Villa BvD' schrijft wanneer hij naar Monaco kijkt: 'Dat je daar niet permanent hoeft te wonen, maakt je intens gelukkig.'

Marcel Verreck