Is het onrustbarend dat je jezelf ieder jaar op dezelfde goede voornemens betrapt? Of moet je blij zijn met tenminste één constante in het chaotische leven? Ik passeerde rond de jaarwisseling met een hapklare oliebol in mijn hand een nietsverhullende spiegel, keek en dacht: die oliebol lijkt wel een maquette van mijn eigen kop. Met andere woorden, het wordt tijd om weer eens de Hercules te worden die zich nog altijd ergens in mijn lichaam schuilhoudt. Hoewel Hercules, een beetje minder Barbapappa mag ook. Tot zover de theorie. Want luidt meestal bij het starten van een onderneming het adagium 'klein beginnen', als je wilt afvallen, dan geldt het omgekeerde. En het is natuurlijk toch altijd moeilijk om je bezit te verliezen. Dat geldt zelfs voor overtollige kilo's. De Clichéemannetjes van Koot en Bie konden het in al hun Haagse wijsheid al treffend formuleren: 'Fysiek is altijd psychisch'. In veel culturen geldt corpulentie als een teken van macht en rijkdom. En zelfs in onze met fitness en Big Diets zwaar geïnfecteerde samenleving ken ik mensen die ruiterlijk toegeven dat de vleselijke uitbreiding van hun lichaam het zelfvertrouwen heeft vergroot. Behalve achteloos misbruikt werktuig is het lichaam in het Westerse Hedonia vooral een statussymbool, dik dan wel dun. De obsessie met het lichamelijke is evident: veel kantoren hebben inmiddels om de werkmanie van hun gretige personeel niet te onderbreken hun kelder vol fitness-martelwerktuigen gezet. Ik ken een vrouw die enige tijd in New York heeft gewerkt. Uiteraard nam zij binnen de kortste keren ook deel aan het ritueel van de work-out tussen de middag. Verbijsterd sloeg zij de handelingen van haar collega's gade. De dames ontdeden zich nauwgezet van hun kekke kantoorkledij en bijpassende gezichtskleuringen om zich vervolgens in een minstens even strakke fitness-outfit te wurmen, waarbij vooral aandacht werd besteed aan het aanbrengen van een verse vochtbestendige work-out make-up. Jaja, het leven is een full time bezigheid! Mijn noodzaak om te versmallen ligt niet alleen in de aanblik die ik momenteel bied, het lichaam zelf geeft ook bepaalde signalen af. Zo bezoek ik sedert enige tijd een sympathieke fysiotherapeut die met zijn wrede doch doelmatige handen mijn door stress en overgewicht verkrampte spieren weer in optima forma tracht te boetseren. Zijn praktijk is schuin onder mijn huis gevestigd. Een luxe, die mij het gevoel geeft dat ik in één van de zalen van mijn eigen paleis behandeld wordt. Vóór aanvang van de sessie dan, want mijn buurman ziet er niet tegen op om mij mijn lichaam te laten voelen, zoals ik dat nog niet eerder gevoeld heb. Na afloop wankel ik dizzy van de vrijgekomen afvalstoffen de praktijk uit, waarna het gezegde 'drie keer languit vallen en ik ben thuis' nog bijna letterlijk bewaarheid wordt. Het lichaam liegt niet, schreef de haptonoom Ted Troost ooit. Het probleem is dat het lijf de waarheid vaak fluistert en zodoende overstemd wordt door de kakefonie van dagelijkse verplichtingen en verrukkingen. Niet voor niets wordt de mensen aangeraden 'te luisteren naar het eigen lichaam' en dan niet alleen naar de welbekende op zich geruststellende banale geluiden. Wanneer het lichaam gaat schreeuwen, en niet louter door de noodzakelijke touché's van de helende fysiotherapeut, dan is het al bijna te laat. Aan de slag dus. Er bestaat een wijd verbreid en wat mij betreft plausibel geloof in een corrigerende Moeder Natuur. Ook de taal van het lichaam wijst daarbij de weg naar een nieuw evenwicht . Nu is uw immer druk kwekkende columnist afgelopen zaterdag na een optreden bijna zijn gehele stem kwijtgeraakt. Wat zou daar nou weer mee bedoeld worden?

Marcel Verreck