Het blijft tobben met het krijgen van 'emotioneel' kippenvel in Nederland. Vorige week was ik stomtoevallig getuige van een Historisch Hoogtepunt Uit Den Vaderlandsche Geschiedenis. Ik moest voor een AVRO-tv-opname in Felix Merites zijn. Toen ik arriveerde bleek de hele Amsterdamse Keizersgracht vol met satellietwagens te staan. Zo, zo, de AVRO had er werk van gemaakt. Doch daar ontwaarde ik de voltallige parlementaire pers:Wim Kok ging aftreden. Het leek een hele happening te worden, maar in het gebouw heerste de sobere crematiesfeer die bijeenkomsten van de PvdA dikwijls zo kenmerkt. Er werd niet gehuild, gevloekt, geslagen of gekrijst, het was een smetteloze, haast banale ceremonie. Een toonbeeld van gewoonheid. Wim Kok, met op een zeker moment ergens een begin van een brokje in zijn keel. Een Hollands hoogtepunt van niets, zoals Hollandse hoogtepunten klaarblijkelijk moeten zijn. Te vrezen valt dat Koks opvolger, de loerende keukenprins Melkert, evenmin ooit voor opwinding zal zorgen. Trouwens opvallend dat deze Ad in zijn streven de grote Wim op te volgen zich dus ook letterlijk als kok profileert. Hij schijnt zelfs cursussen hoge kookkunst te hebben gevolgd. Of dit met Europese subsidies is gefinanceerd weten wij uiteraard niet. Behalve Melkert blijkt er trouwens nog een kandidaat-opvolger te zijn, u raadt het al: Tara Singh Varma, ze schijnt er althans zelf helemaal in te geloven.
Deze tranenvrije troonsafstand deed mij denken aan het heftigste historische hoogtepunt waarbij ik aanwezig was: 30 april 1980, de 'feestelijke' inhuldiging van Koningin Beatrix. Met mijn musicerende vrienden Paul en Rolf (inderdaad, het PaRoMa-trio!) was ik naar de Dam getrokken om te spelen. Het publiek was wild! Afijn, dat kan menigeen zich nog wel herinneren. Terwijl de dag zo aardig begonnen was met op Damrak en Rokin een vriendelijke vrijmarkt, waar kinderen op oranje doekjes zoals gebruikelijk het tinnef van hun ouders zaten te verkopen. Vlak voor de balkonscene bevond het Paroma-trio zich op de Dam, waar het lustig speelde, klinkende munten verzamelde en geïnterviewd werd door de 'Swedish Press': 'Is this a tribute to your new queen?' Ach, waarom niet, maar het belangrijkste was dat je op Koninginnedag gewoon overal lekker op straat mocht spelen.
Toen zouden we een erkend 'kippenvel-moment ' gaan meemaken. Balkondeuren zwaaiden open en daar verschenen Juliana, Bernhard, Beatrix en Claus. De ingevlogen provincialen die ter hoogte van Peek & Cloppenburg met vlaggetjes stonden te zwaaien begonnen te juichen. Maar ook in het zwaar republikeinse gedeelte waar wij ons ophielden was er instinctief enthousiasme. Vrij snel ebde die opwinding weg, alsof men zich nu pas realiseerde dat men potverdrie voor het Koningshuis stond te juichen. Vlak achter ons werd een rookbom -ja natuurlijk!- tot leven gewekt. De stemming was zonder meer lacherig. Omdat de meerderheid der aanwezigen desondanks het loeien niet kon laten en er een wel erg bescheiden geluidsinstallatie geïnstalleerd was, moest de arme oude Juul vreselijk spitsroeden lopen.
'Zojuist,' begon de vers afgetreden Moeder de Vaderlands,
'zojuistSssssssstttSheb ik afstand gedaan van de regaering. Dit is mijn dochter Beatrix.'
'Ja, die kennen we,' klonk het om ons heen. Velen zullen zich de weinig eervolle beelden herinneren en vooral ook de verwildering waarmee het royale kwartet naar het schorriemorrie stond te kijken. Bedoeld als een historisch hoogtepunt, met Ontroering en Aanhankelijkheid van het Volk, werd het een ordinaire wegfluit-scene. De rest van de dag ontaarde in een ongekend slagveld, ik herinner mij nog dat wij in een met Mobiele Eenheid afgezoomde en door traangas vernevelde Kalverstraat 'Het is uit het leven gegrepen' stonden te spelen. Je doet wat je kan.
Nee, kippenvel in Nederland, daar zal ons nationale voetbalteam aan te pas moeten komen. Maar ja.

Marcel Verreck