Er is iets merkwaardigs aan de hand met mijn dagindeling. Voor het eerst in tientallen jaren is er sprake van een dagelijkse regelmaat. NCRV-radio-coryfee Sjors Fröhlich wordt drie weken achter op een Tour de France-motor door elkaar gerammeld en gedurende die periode ben ik zijn vervanger als presentator van het Radio 1-programma Stand.nl. Iedere werkdag van half 2 tot 2 uur. Zoals gezegd, mijn traditiegetrouw ongeregelde leven ligt totaal overhoop.

's Ochtends om tien uur rinkelt de telefoon en meldt zich een redacteur om te vertellen welk standpunt de gast in het programma wil gaan verdedigen. Als ik van deze gedachtenwisseling ben bijgekomen moet ik toch heus opstaan. Iets na elven stap ik in mijn auto (zoals vele forensen heb ik de trein de rug toegekeerd) en arriveer nog voor twaalven in de AKN-studio te Hilversum. Op deze tijdstippen (en door de zomer) mis ik wel de dagelijkse files, maar goed, je kan niet alles hebben.
Inmiddels heb ik ook een eigen(!) parkeerpasje, zodat ik zonder tussenkomst van de portier de ingewanden van de AKN-parkeergarage kan bereiken. Zorgwekkend vaak rijd ik direct naar hetzelfde hoekje van de garage waar ik vervolgens mijn wagen stal. Ik voel hoe ik van binnen glimlach als daar 'mijn plekje' vrij is. Nagenietend van dat kleine geschenk begeef ik mij naar de lift, waarbij ik de toegangsdeur nonchalant met mijn Pasje openklik. Ik kom op de gewenste etage en loop naar de redactie-zaal, waar ik mijn collega's vrolijk en soms nog iets te uitbundig groet. Ik bespreek de stand van zaken met de redacteuren van dienst, maak eigenhandig verbinding met het Radio 1-journaal (heel technisch!) en doe iets na half 1 een vooraankondiging annex oproepje op de zender.
Daarna wordt het draaiboek nog even doorgenomen, de gast verwelkomd, de techniek in de studio gecheckt, de uitzending gepresenteerd en de gast uitgezwaaid. Vervolgens eet ik een broodje, drink een kopje thee, evalueer het een en ander en rijd dan weer in de auto terug naar Amsterdam. Een nieuw gewoontedier is geboren, maar wat blijkt: de dagelijkse regelmaat is minder saai dan het lijkt. Dat komt vooral door de rituelen die ik inmiddels ontwikkeld heb. Die dienen om een goed resultaat af te dwingen en het zogenaamde magisch denken speelt hierbij een beslissende rol. De alledaagse ons omringende attributen moeten te vriend worden gehouden, dus is het zaak deze permanent te bezielen.
'Als ik mijn damesfiets op slot zet,' zo vertelde mij ooit een meisje, 'dan zet ik hem altijd tegen een herenfiets. Gezellig! En een stuk veiliger!' Iemand anders vertelde mij dat zij de handdoeken na hun wasbeurt altijd in dezelfde volgorde in de linnenkast opstapelde: 'Dan komen ze allemaal even vaak aan de beurt!' Opstand der handdoeken in de kiem gesmoord! Maar het fraaist werd het alomtegenwoordige magisch denken en handelen van de mens verwoord door de vriendin die vertelde dat ze het tijdens het afwassen altijd zo zielig vond voor de kopjes dat ze zo lang onder water moesten.
Nu in het keurslijf van de regelmaat heb ik onder andere deze magische rituelen ontwikkeld: ik rij altijd via een andere weg naar Hilversum (vaak neem ik een weg die past bij de gast!), ik draag elke dag vrijwel dezelfde kleren (alleen shirt en uiteraard ondergoed variëren), ik ga altijd vlak voor de uitzending naar het toilet en beluister op de weg terug (altijd anders dan de heenweg) het bandje met de uitzending. Ja, ik doe alles om de kosmos tevreden te stellen. Alleen al daarom zou ik u willen aanraden ook de komende week te luisteren naar Stand.nl.

Marcel Verreck