9-07-2001 |
|
Column Metro
EEN TYPISCH GEVAL VAN SCHULD EN BOETE
De kop is eraf! We schrijven half tien des ochtends en ik heb al f 72,50
mogen betalen aan de wakkere dienaren van Stadstoezicht. Nee, dat gaat
lekker! Vijf minuten onbetaald parkeren op een kade in een ander stadsdeel
(even iets wegbrengen) en het opperwezen dirigeerde met zijn omnipotente
joystick twee noeste parkeerwachters in de richting van mijn Bordeaux-rode
Peugeotje. Als ik bij de auto arriveer zie ik hun blauwe overhemden
ontspannen maar voldaan om de hoek verdwijnen. Het briefje dat zij hebben
achtergelaten vermeldt behalve de omschrijving van het delict een verlangd
bedrag van f 2,50. Dat valt mee, denk ik, maar als ik verder lees, wordt mij
duidelijk dat het opleggen van deze 'naheffing' 70 piek kost.
Ik heb dit inmiddels vaak genoeg meegemaakt om mij te kunnen verbazen over
de volstrekt onterechte en onredelijke overwegingen die zo'n bekeuring in de
stadsmens oproept: 'Ja, maar ik was gewoon alleen maar heel even naar
boven!' Of: 'En ik betaal ook al geld voor mijn parkeervergunning in dat
andere stadsdeel !' En zelfs: 'Maar ik betaal anders altijd wel!'
Het is natuurlijk allemaal volkomen stierenschijt, je had gewoon moeten
betalen, je hebt de gok genomen en je hebt verloren. Fundamentele discussies
over het opeens zo fastoïde parkeerregime van de gemeente Amsterdam zijn
onnutte oprispingen van machteloosheid: gewoon dokken.
Deze waarheid wordt door mij in monterheid aanvaard en ik scheur 'om er van
af te zijn' naar het loket op de Weesperstraat waar ik mijn boete kan
voldoen. Vier keer schiet ik door rood, hier en daar worden
snelheidslimieten getrotseerd en ook het principe van de eenrichtingsstraat,
in Amsterdam al niet al te fanatiek beleden, wordt diverse malen met voeten
getreden. Alsof ik extra waar voor mijn geld wil hebben: moet ik toch
betalen, dan wil ik er nog even lol van hebben.
Ondanks de reguliere Amsterdamse verkeersopstipatie arriveer ik bij het
Stadstoezichtkantoor voordat mijn overtreding aan de centrale gemeld is.
Geen probleem, betalen kan altijd. Ik heb mijn wagen om de hoek op een
grachtje geparkeerd en ben nu wel zo slim geweest om voor een gulden
parkeertijd te kopen. Hetgeen wel betekent dat ik deze transactie binnen 10
minuten moet afronden. Dat lukt net, al fantaseer ik met de dienstdoende
ambtenaar, die zich enigszins over mijn vrolijkheid verbaast (hij krijgt wel
andere gemoedsgestemden aan zijn balie!), over het volgende perpetuum
mobile: dat je terwijl je je parkeerboete betaalt een wielklem krijgt en dat
je terwijl je die betaalt weer een prent krijgt, die dan weer - omdat je
helemaal geen zin meer hebt om nog íets te doneren- etcetera etcetera.
Bij de onredelijke gedachten die een bekeurde genereert hoort immers ook het
misverstand dat je minder 'totaalschuld' hebt, wanneer je binnen korte tijd
meerdere vergrijpen van dezelfde soort pleegt. Drie keer binnen een uur
geflitst worden, dat is voor je gevoel toch maar één overtreding.
Lariekoek. Alsof een seriemoordenaar bij zijn veroordeling kwantumkorting
krijgt!
Het is een prachtige dag, ik heb de raampjes open, steek de Amstel over en
voel de zwoele stadswind. Glimlachend denk ik aan enige historische
opwindinkjes: toen ik op de smalle wegen van Zeeland een zich met een
snelheid van 67 km per uur voortslepende caravan eindelijk kon passeren,
iets harder dan tachtig reed en accuut werd geflitst. Toen mijn oude brikje
werd weggesleept (bij een heel onduidelijk bord) en ik dat pas twee dagen
later ontdekte, zodat ik het vehikel moest vrijkopen voor twee maal de
aktuele waarde. Vandaag is alles vergeten, want ik mag u op deze plek mijn
wederwaardigdheden en overwegingen schenken. En daar krijg ik, uiteraard,
een honorarium voor. Nooit gedacht dat ik deze researchkosten er nog eens
uit zou krijgen!
Marcel Verreck
|