(verschenen in Den Haag Centraal van 22-3-18)

Falen is een optie. Het is jammer dat Postbus 51 niet meer bestaat, want dit lijkt me nou weer eens een oneliner die helend kan werken. Misschien dat de zorgzame geesten van SIRE hem kunnen adopteren. Misschien hebben ze dat al gedaan en heb ik het niet opgemerkt. Ik zei al: falen is een optie. Dat weet Roda JC-aanvaller Rosheuvel ook sinds vorig weekend.
Hij mikte, vrijwel op de doellijn staand, de bal met een onnavolgbare beweging toch naast. Zo’n misser heet in het amateurvoetbal inmiddels een Rosheuveltje. Tja, we kunnen niet allemaal Panenka heten.
Het was een actie die slechts door Ajax-spits Wim Kieft beter werd uitgevoerd. De blonde jongeling zat toen nog niet eens aan de middelen, maar het was bijna artistiek hoe hij hem er niet kreeg. Ach, Wim heeft dat later voldoende gecompenseerd, ook qua verdovende middelen trouwens.
Van Rosheuvel moeten we dat nog maar afwachten, al vind ik hem altijd wel een der besten van zijn team. Maar goed, dat is Roda JC. En daar weten ze al jaren: falen is een optie.
Falen past niet in de neoliberale consumptiemaatschappij. Overspannen ouders pikken het niet als de CITO-test van hun spruit te laag uitvalt. In Zuid-Korea en andere op drift geraakte Aziatische landen stuwt de collectieve prestatiedwang de zelfmoordcijfers op. En dat zijn nou juist cijfers die je niet hoger wilt zien worden.
In het mooie Zuid-Amerikaprogramma van Stef Biemans zag ik dat ze zelfs in het welvarende Santiago de Chile van hun statussymbool, de splinternieuwe wolkenkrabber, afspringen. Ik was er tien jaar geleden, de toren was er nog niet, de welvaart al wel enigszins, maar de vrolijkheid ook. Het kan snel gaan. Bij hoge bruggen in de hele wereld wordt opgelet of wanhopige jongeren zich er niet van af storten.
Falen is een optie. Sterker nog, de kans op falen is in de sport vele malen groter dan het behalen van de winst. Om het falen draaglijker te maken, zo is de mens dan ook wel weer, wordt het begrip omarmd.
Er zijn nu zogenaamde fuck-up meetings, waar mensen schaterend over hun mislukkingen vertellen. Dat lijkt mij de goede houding, ik verdien daar al jaren mijn brood mee. Het leven is een tragikomedie en wie alleen maar succes kent lijkt mij eerder tragisch dan glorieus. Kijk maar naar die vrolijke kop van Poetin.
Falen is een optie. Daarom lachen een nog betere.

(verschenen in Den Haag Centraal van 15-3-18)

In de hoe-heet-ie-nou-eigenlijk-Arena in Amsterdam kan je binnenkort luxe dineren met uitzicht op de spelerstunnel. Je moet het maar willen. De spelers merken daar niets van, want er is sprake van eenzijdig doorzichtig glas. Dat is in ieder geval transparanter dan het technische beleid van Ajax.
Het is nog maar het begin. Wie betaalt mag straks een cocktailtje drinken met uitzicht op het spelersbad of de sauna. In het handbal wordt daar inmiddels mee geëxperimenteerd. Jaren geleden hadden we in Den Haag Vieze Luigi al. Video-analist in het hockey, een sport die vooroploopt bij vernieuwingen. Hij filmde ontklede speelsters via een ‘kledinglocker’.
De innig gemiste Marnix Rueb liet Haagse Harry daar zijn geniale mening over geven: wie zegt dat hockey geen kijksport is?De tijden veranderen, we zullen eraan moeten wennen.
Ook het aloude langebaanschaatsen zal binnenkort op de schop gaan. In het ja-zo-heet-het-nog-steeds-Olympisch Stadion werd nog eenmaal een ouderwets allround-toernooi verreden. De toeschouwers zaten dan wel in oranje bikini’s op de tribune, het ijs hield het en de wind waaide. De ontknoping was bloedstollend, eindelijk zou er weer eens een niet-Nederlander of een niet-voormalige Nederlander gaan winnen.
Toen viel de Noor Sverre Lunde Pedersen.Roest werd de kampioen, terwijl de ijzeren man Kramer minstens even veel roest leek te bevatten.
Zo ging het in vroeger tijden ook, Kees Verkerk verloor ooit een kampioenschap door op zijn babbelmondje te vallen, maar hij krabbelde wel op en wist de rit alsnog te winnen. Evenals Pedersen, al beweert zijn tegenstander Kramer nu omwille van de kansen van ploeggenoot Roest langzamer te zijn gaan rijden.
Toch zag ik in dit geglij de toekomst van het schaatsen voorbijkomen.De generatie die met schema’s en ouderwets geduld zit te kleumen op de tribune zal uitsterven, dat snappen ze bij de internationale schaatsbond ook. De tien kilometer gaat eraan, het allround kampioenschap wordt een zeldzaamheid, alleen te verrijden in Nederland.
Ik vind het jammer, maar eerlijk gezegd kijk ik op de lange afstanden nu ook alleen naar de twee belangrijkste, meestal laatste ritten.
Men vierde in Amsterdam dat Jaap Eden daar 125 jaar geleden wereldkampioen werd.
Voor die tijd waren schaatswedstrijden zoals ze nu misschien weer moeten worden: matchrijden. Man tegen man, vrouw tegen vrouw, transgender tegen transgender.
Vergeet die tijden, de sterkste gaat telkens door.
Een zeer aantrekkelijke uitputtingsslag, maar zonder cijferfetisjisme.
En wie valt in de finale, kan alsnog winnen.

(uitgesproken tijdens politieke talkshow ‘Slag om het IJspaleis’ op 13-3-18)

Geachte aanwezigen,

De Nieuwe Regentes is een Parel van onze stad. Veel Hagenezen leerden zwemmen in deze fraaie badinrichting in de Weimarstraat, die nadat de stop eruit getrokken werd, door de gemeente werd omgebouwd tot theater annex multifunctioneel ontmoetingscentrum.Ik weet dat veel politici per definitie kort van memorie zijn, maar de aanwezigen hier zullen zich ongetwijfeld nog herinneren hoe de politiek in tijden van tegenspoed, nogmaals de stop uit de Regentes trok.
Het theater dreigde definitief kopje onder te gaan, totdat een aantal betrokken buurtbewoners ervoor koos om het initiatief te nemen tot De Nieuwe Regentes. En ze slaagden erin het theater, het hart van de wijk, te behouden. Inmiddels is De Nieuwe Regentes een der cultuurankers, met bijbehorende gelden, al blijft het sappelen. Een mooi moment dus, politici van welke gender dan ook, om de beurs te trekken. Jullie zijn nu toch in de beloof-modus, dus kom op. En maak het waar. Meteen dokken! Of om het in termen van de ING te zeggen: Een Hamers-stuk!
De Nieuwe Regentes ligt in een bijzondere buurt, een van de weinige plekken in onze gesegrereerde stad, waarin veel verschillende bevolkingsgroepen samenleven en ook samenwerken. Dat weerspiegelt zich niet alleen in de levendige, zeer diverse Weimarstraat, maar ook in het professioneel ogende buurtblad Konkreet Nieuws.
Op initiatief van uiteraard De Nieuwe Regentes mag ik rond het verschijnen van het blad een bijbehorende muzikale zondagmiddagtalkshow presenteren in het Ketelhuis van het theater. De titel luidt ‘Verreck Konkreet’. Een kreet die ik uit de huiselijke kring maar al te goed ken. Het is er telkens stampvol en de buurt laat zich horen. Gezelligheid en inhoud, het theater als ontmoetingsplaats.
Ja, als politici voortdurend roepen hoe goed en succesvol ze zijn, dan wil ik niet achterblijven.
Tijdens de Verreck Konkreet-aflevering van afgelopen februari ontvingen wij maar liefst 6 politieke kandidaten. Dan is een debat op voorhand zinloos, zoals in de schreeuwpartijen met Baudet, Pechtold en de andere landelijke politieke hoofden telkens weer wordt bewezen.
Dus verzochten wij de zes gedurende 1 minuut te vertellen hoe de buurt, als hun wensen uit konden komen, er over 4 jaar bij lag. Het waren natuurlijk ontroerende verhalen vol duurzaamheid, een beetje veiligheid, meer cultuur zelfs, u kent het wel, ze leken op elkaar als druppels water. En dat in een voormalig zwembad.
Voor de zekerheid vroeg ik de deelnemers politiek en ruimtelijk van links naar rechts te gaan zitten. Dat werd behoorlijk dringen in het midden. Groenlinks en VVD waren al snel links en rechts gaan zitten, D’66, de Stadspartij, de Partij van de Dieren en de PvdA voerden daartussen een amusante stoelendans uit.
Tot zover over verkiesbare types. Ik wil het tenslotte hebben over de groep waar zelden pijlen op gericht worden, maar die in deze verkiezingstijd vooral met al dan niet imaginaire cadeautjes worden overladen: de kiezers.
Je hebt teleurgestelde kiezers, boze kiezers, zich achtergesteld voelende kiezers. De consumptiemaatschappij faciliteert realiseerbare beloften, dat geluk is te koop, maar ja, zo werkt het in de politiek niet, althans daar gaan we maar van uit. Want laten we eerlijk zijn, er zijn best ook nog best wel VVD’ers die nog op vrije voeten te zijn.
Sommigen kiezers keren zich af van de politiek, gaan niet meer stemmen, want ja, dat kunnen ze maar eens in de zoveel tijd en hun stem is maar nietig. Of ze stemmen op een boze partij die hen gelijk geeft, en belooft dat alles anders zal worden, maar die meestal na de eerste schermutselingen in allerlei bv’tjes uit elkaar valt.
Tegen deze mensen, en alle andere mensen, zou ik nog één keer willen zeggen: je kiest niet eens de zoveel tijd. Je kiest elke dag. Je kiest of je iemand wilt helpen oversteken.
Je kiest om niet met oordopjes luid kakelend met een opgevoerde bakfiets over de stoep te raggen.
Je kiest of je iets meer betaalt voor duurzame producten.
Je kiest of je wilt meedoen of dat je je afkeert
Je kiest of je je anders gekleurde medeburger wilt ontmoeten.
Je kiest of je je kinderen het goede voorbeeld geeft.
Je kiest elke dag, en al jouw keuzes zijn van belang.
En die kiezers heb je genoeg, ik ken ze uit de Nieuwe Regentes, maar ze zijn overal. Dus als je op 21 maart niet wil kiezen, doe het dan in ieder geval op 22 maart, op 23 maart en zeker op 15 april.
Kies dan voor een bezoek aan Verreck Konkreet in de Nieuwe Regentes.
Het is de dag waarop Paul Pleijsier en ik eigenlijk de Annie MG Schmidtprijs voor het beste kleinkunstlied van het afgelopen jaar in ontvangst hadden moeten nemen. Wij werden echter niet genomineerd. De boven ons gestelden hebben anders beslist en ook dit is frusterend en zeer onterecht natuurlijk, maar we gooien het bijltje er niet bij neer. Wij kiezen ervoor om volgend jaar met een nog onontkoombaarder lied te komen. Wie weet worden wij dan wel gekozen, maar het allerbelangrijkste is: wij kiezen om mee te blijven doen. Altijd en overal!
En nog een tip voor de politici hier: heb het ook eens, net zoals ik nu net, over de dingen die niet gelukt zijn, het zal jullie een stuk geloofwaardiger maken. En je hebt gelijk ook een stuk meer te vertellen.
Want het gaat niet alleen om kortstondig politiek succes. Uiteindelijk krijgt de tijd je toch te pakken. Om dat te illustreren citeer ik hier een passend fragment uit ons lied ‘Reünie’, dat dus om onbegrijpelijke reden niet gaat winnen. U begrijpt het gaat over een schoolreünie, vele jaren later:

En die onbereikbare meiden
Zijn op leeftijd en gescheiden
We hoeven niet meer ademloos te zwijgen
Nu zouden we ze makkelijk kunnen krijgen

Oftewel, het is nooit te laat om te kiezen. Succes!

(verschenen in Den Haag Centraal van 8-3-18)

Marcel Keizer kreeg de zak, Erik Ten Hag kwam. Nou, dat schoot op. Ajax mag inmiddels hopen op hooguit een tweede plaats. René Hake moest weg bij Twente. Zijn opvolger Gert-Jan Verbeek heeft minder punten gehaald, maar zal de Tukkers volgend jaar kampioen maken, aangezien ze dan in de eerste divisie spelen.
Bij Sparta moest de ‘kroonprins’ van het Nederlandse trainersgilde Alex Pastoor weg, Napoleon Advocaat kwam.
Dankzij de vrijgevigheid van de ADO-buren werd afgelopen weekend eindelijk een overwinning behaald. En wat ik je brom, met Twan voor Tan zal RTL Live echt geen kampioen worden.
Ontslag, het hoort bij het leven, ook mijn carrière kent niet alleen maar glorieuze momenten. Ik heb ooit overwogen om een tragikomisch boek of artikel te schrijven, getiteld ‘Mijn ontslagen’.
In ZZP-land en specifiek in de omroepwereld gaat het er vaak stuitend lomp aan toe. Zo mocht ik jaren her als presentator van het – echt waar! – succesvolle programma ‘De ASO-show’ in de Nieuwe Revu lezen dat Anita Witzier als mijn opvolger was aangetrokken. Ach, met zo’n titel kan je zoiets verwachten, zeg je dan met een dappere glimlach. Maar ondertussen.
Zo was er een hoofdredacteur van Metro die mijn jarenlange medewerking als columnist met een kort mailtje beëindigde. Dat hij later behalve als mens ook als politicus een totale mislukking bleek heb ik glimlachend gadegeslagen.
U begrijpt, het is vrijwel onmogelijk om met dit soort verhalen niet als rancuneuze zielenpoot over te komen. Wie geschoren wordt kan maar beter stilzitten. Maar ja, tot zover de theorie.
Een andere hoofdredacteur kwam, nadat hij zich van mij had ontdaan, in een duidelijk neerwaartse carrièrespiraal. Zijn opmerking tijdens het ontslaggesprek dat het nog best moeilijk was om een Echt Bekende Nederlander als opvolger te strikken, zal, zo wil ik graag geloven, zijn karma niet hebben opgepoetst.
Ook opmerkelijk was het chefje, dat helemaal was vergeten mij van het ontslag op de hoogte te stellen. Toen hij mij uiteindelijk toch aan de lijn kreeg, meldde hij monter: ‘Ja, er is iets fout gegaan, maar dit houdt mij ook scherp.’
Daar kan je toch eigenlijk alleen nog maar om lachen.
Tot zover de krenten uit mijn ontslagpap. Al deze ontslagen waren, dat begrijpt u wel, net zo onterecht als de bovengenoemde trainerswisselingen. Ontslag is vaak louter Bühne-gedoe, apenrotsgedrag, publiciteit, ja zelfs entertainment. Zo kan ontslag zelfs lucratief zijn. Kan. Ik kreeg alleen de zak, geen geld.