Iedere twee weken schrijft Marcel Verreck een sportcolumn in Den Haag Centraal.
Gelukkig maar!
Vitesse heeft de KNVB-beker gewonnen. Gelukkig maar! Ze hadden in hun 125-jarige bestaan nimmer een prijs gepakt. Op zich een prestatie. Deze recorddroogte is is nu voorbij, maar dat betekent wel een klap in het gezicht van Vitesse-fan en begenadigd schrijver Marcel van Roosmalen die drie tragikomische boeken schreef over zijn altoos sukkelende clubje. Vitesse loser-af. Laat hij zich geen zorgen maken, sneller dan gedacht zal de functie van Vitesse als permanente bron van leed ende vermaak in ere zal worden hersteld. Ook gelukkig maar!
En dan John van den Brom. Vitesse-man, maar ook trainer van verliezer AZ. Was in zijn carrière als speler en trainer vaak een winnaar. Gelukkig maar! Nu zat het er niet in. In de aanloop naar de wedstrijd werd hij voortdurend geconfronteerd met een lullig momentje in zijn spelersloopbaan. Tijdens de bekerfinale van 1990 tegen PSV miste hij bij een 1-0 achterstand een strafschop. Hans van Breukelen, die toen nog wel grip op de materie had, stopte de bal. Het schijnt dat Van den Brom na zijn misser tijdenlang op de penaltystip heeft gebivakkeerd. Terwijl de PSV-ers rondhopsten met de bokaal, lag hij daar, neus in het gras, overmand door verdriet. Hij lag er uren, dagen, soms kwamen ze hem eten en drinken brengen, maar hij weigerde, uiteindelijk hebben ze hem met een takelwagen verwijderd, er stond een andere wedstrijd gepland. Gelukkig maar!
Feyenoord wordt kampioen. Gelukkig maar! Ze moeten nog wel naar Excelsior, op het gezellige Woudenstein waar het eerder genoemde AZ met de Grote Louis van Gaal in 2007 de landstitel verspeelde. Dat gaat nu niet gebeuren, maar ik ben wel bang voor de psyche van het Feyenoord-legioen nu de club voor het eerst sinds 18 jaar aan het langste eind gaat trekken.
Op de lagere school was ik ook voor Feyenoord, maar toen was succes heel gewoon voor de Rotterdammers. Landskampioen, Europacup, Wereldbeker. Het wisselde lekker af met Ajax, dat met Cruijffie bekers verzamelde, maar in bijvoorbeeld 1974 won Feyenoord toch ook weer de UEFA-cup.
Daarna kwamen de magere jaren, af en toe kampioen en in 2002 nogmaals de UEFA-cup. De Feyenoord-supporter, met de rug tegen de muur, begon het Grote Lijden te omarmen. Nu komt aan deze Pechverslaving een eind. Want dit Feyenoord is geen incidentele pieker als Vitesse, maar een geweldige ploeg, die volgend jaar gewoon weer kampioen kan worden. Dat wordt wennen voor de fans. Maar bovenal: proficiat!