Elke week bespreekt Marcel Verreck in Den Haag Centraal heden en verleden van een bijzondere Haagse plek.
Op vrijdag 9 december jl. om 14.00 uur betrad ik de Haagse Hogeschool om deel te nemen aan de jaarlijkse schrijfdag van Amnesty International. Daar werden door jong en oud, bekend en onbekend, brieven en kaarten geschreven om de aandacht te vestigen op het lot van onderdrukte individuen en bevolkingsgroepen. Een buitengewoon nuttig initiatief, want in veel gevallen kan zo’n lawine van aandacht de slachtoffers sterken en zelfs ook bevrijden.
De procedure was overzichtelijk: er lagen voorbeeldteksten en dan was het kijken of je handschrift het nog deed. Want wanneer schríjft de digitale mens dezer dagen? Dit jaar kon je brieven schrijven aan bijvoorbeeld president Obama (aangaande Edward Snowden) en de Canadese premier Justin Trudeau (omtrent de dreigende teloorgang van Indiaans grondgebied door een stuwdam), maar ook aan de opperhoofden van Peru en Azerbeidzjan wegens flagrante schendingen van de rechten van hun onderdanen.
Er waren twee soorten boodschappen te schrijven: een brief op poten naar de verantwoordelijke machthebber en een kaart met bemoedigende woorden voor het slachtoffer.
Allebei hard nodig, want het is zoals bekend niet fraai wat mensen elkaar allemaal aandoen. Het leven op de aardkloot kan verschrikkelijk zijn. En niet alleen buiten ons land, want juist die ochtend werden we geconfronteerd met gruwelijk binnenlands leed. Ik besloot daarom de buitenlandse narigheid links te laten liggen en mij te concentreren op dit slachtoffer. Eigen ellende eerst! Tijd voor een verhelderend schrijven aan de immer grijnzende baas van de heersende elite, onze minister-president:
Geachte heer Rutte,
Er is veel leed in de wereld, zoals u misschien ooit ter ore is gekomen, maar dat valt in het niet bij de horror waarin Geert Wilders zich bevindt, nu hij het parlement en de rechtspraak niet eens meer nep mag noemen. Nu hij de vurige wens van miljoenen Nederlanders tot Marokkanen-reductie geen stem mag geven. Laten we niet doen of Wilders knetterder gek is dan dit land. We moeten blij zijn met eindelijk een Limburger die zich verstaanbaar weet te maken. Natuurlijk, zijn drieste uitspraken klonken vroeger vooral op de cabaretpodia. Om zoveel overdrijving werd hard gelachen. Dat hij meldt uiteindelijk met al zijn tegenstanders te zullen afrekenen, kunnen we niet anders dan als een hilarische hyperbool zien. Want zoiets had Erdogan ook kunnen zeggen (én doen), of die andere snorremans. Toch? Met vriendelijke groet,
Marcel Verreck