Elke week bespreekt Marcel Verreck in Den Haag Centraal heden en verleden van een bijzondere Haagse plek.
Op de radio hebben ze het over de teleurstellende prestaties van de Nederlandse Olympiërs. Terecht natuurlijk, want we staan maar twaalfde in het klassement. En dan hebben we potverdomme ook nog massaal onze nachtrust opgeofferd om Ranomi en Dafne te zien falen. Godzijdank was er eerder op die avond een beul van een baanwielrenster die iedereen te slim af was. Konden we toch nog even juichen. Begon die meid wel meteen te zeuren over de pijn in haar poten. Lekkere topsportmentaliteit. Want kijk, die poten komen wel weer in orde, maar hoe zit het met ons leed? Al die uren van onze kostbare tijd zitten we voor de televisie en dan zien we vooral Amerikanen en andere succesvolle buitenlanders die medailles verzamelen alsof het Pokémons op Kijkduin zijn.
Kijk, we zijn het niet altijd eens met degenen die de buitenlanders overal de schuld van geven, maar in het geval van de Olympische Spelen is toch wel duidelijk door wie het komt dat wij niet het aantal beloofde medailles hebben.
Waarom is darten geen Olympische sport? Dat scheelt ons zo een paar plakken, dus dat moet wel een complot van de andere landen zijn. Die gozer van Texel op die surfplank deed het op zich goed, maar dan is er meteen weer een andere zeilmuts die net een puntje te kort komt. Beseft zo’n meid wel wat ze ons daarmee aandoet? Want wij zitten onmachtig voor de televisie.
Of zo’n pijlenschieter. Kijken we daar eens een keer naar, wordt zo’n pseudo-Robin Hood vierde. Daar kopen we niets voor. We zijn nou ruim over de helft en misschien dat er hier en daar nog wat gescoord wordt, als mevrouw Dafne niet een pijntje in haar goddelijke liezen heeft, maar het zullen doekjes voor het bloeden zijn. Er is in die eerste week al zoveel kapot gemaakt. Zwemsters die bijna verdrinken. Die trieste friemelaars van het judo die in een mum van tijd op hun rug lagen. Dat kunnen wij ook. Waarschijnlijk beter dan die dik betaalde atleten. Toch zetten wij met de moed der wanhoop op maandagochtend de televisie maar weer aan.
Wat is dat nu weer voor sport? Een vijver, een grasveld, veel publiek, maar weinig uitbundigheid. Daar is Rutte ook. En ze spelen het Wilhelmus. Dan moeten we iets gewonnen hebben.