Elke week bespreekt Marcel Verreck in Den Haag Centraal heden en verleden van een bijzondere Haagse plek.
Tja, Oostenrijk. Een Vrouw met een Baard, het is weer eens wat anders dan een Man met een Snorretje. Maar wel twee verschijningen die een kortstondige eenwording van Europa wisten te bewerkstelligen. Op nogal uiteenlopende manieren, dat moge duidelijk zijn. Laat ik mij beperken tot de Eurovisiesongfestivalmethode.
Ik was ongetwijfeld verblind door het succes van onze Tukkerse Kneus Ilse en Waylon, maar ik had afgelopen zaterdag het idee dat Europa voor het eerst sinds lange tijd weer eens één was. Goed, er werd even gefloten bij de Russische bijdrage, maar verder was het als vanouds een dolle verkleedpartij, culminerend in een overwinning waar zowel Oost- als West-Europa royaal aan bijdroegen. Conchita Wurst, niet alleen een combinatie van Shirley Bassey en Mari van der Ven, maar ook een samensmelting van twee ikonen die in heel Europa ondanks de door de welvaart toegenomen goddeloosheid nog steeds veel gezag hebben, Jezus Christus en zijn Moeder Maria.
Hoe schril staat deze Bonte Avond van Europa in contrast met de uitstekend geheim gehouden Europese verkiezingen, die – ik zeg het nog maar even – in Nederland op donderdag 22 mei zullen plaatsvinden. Verkiezingen die niet alleen ‘best belangrijk’ , maar gewoon ‘zeer belangrijk’ zijn. Zoals alle verkiezingen uitermate belangrijk zijn. Dit kiesproces oogt alleen wel wat ingewikkelder dan televoten voor een dwaas liedje, een maffe jurk, een hitsige hoed, een strategische baard of een dolgeworden Oekraïner die als een ADHD-cavia door een loopmolentje aan het rennen is.
Hoewel we het ook niet moeten overdrijven: het gaat in deze eredienst voor de democratie om een loopje naar het stembureau en het aankruisen (of desnoods niet) van een partij.
Wie de moeite neemt om ernaar te luisteren, zal constateren dat in de media het geloei van de anti-Europapartijen zelfs de brulboeiworst uit Oostenrijk overstemt, maar ik hoorde in het programma ‘Buitenhof’ toch ook verstandige geluiden van EU-voorzitter Herman van Rompuy en gespreksgenoot Arnon Grunberg. Ik weet voldoende van de Europese geschiedenis om de noodzakelijkheid van het Europese project te rechtvaardigen. Niet zonder de geduldige kritisch-opbouwende houding die onze beschaving op vele gebieden verder heeft gebracht. Voor meer informatie verwijs ik u naar het fraai ogende Huis van Europa, gelegen aan de Korte Vijverberg, die trouwens door de verbouwing van het Mauritshuis een doodlopende straat is. Tijdelijk, dat wel.