Marcel Op Reis		VERJAREN IN SYDNEY Australië, tot enige honderden jaren geleden een ver, ongemoeid continent waar de oorspronkelijke bewoners in harmonie met de natuur leefden en hun harde bestaan door middel van magische rituelen zin gaven. Toen kwamen de Engelsen. Ach ja. De Britten stuurden vele veroordeelden naar Down Under, maar misdaden verjaren en de meeste Australiërs ogen vandaag de dag niet alsof ze permanent een bal aan hun voet hebben. Al hebben de kolonisten het droge en onvruchtbare werelddeel wel naar hun vermorzelende handjes gezet. Het is hier inmiddels zo evident westers, maar een ritje naar de 65 kilometer landinwaarts gelegen Blue Mountains plus uitleg van een sympathieke welbespraakte maar zeer to the point komende gids (we noemen hem Jim) doet wonderen. In de blauwe atmosfeer (uitstoot van eucalyptusbomen, vele soorten heb je: niet de bladeren verschillen van kleur maar de stammen) van dit bijzondere gebergte, een labyrinth van uitgesleten zandsteenkloven, huppen de kangoeroes volkomen Skippy-compatible rond.Ze zijn bijna aaibaar, dragen zonder gêne een kleine in de buidel en zijn volkomen Australisch: zuinig met energie en heel relaxed. Wat dat betreft is de koala de grote kampioen, die slaapt normaal gesproken en is hooguit een uur per dag aktief om boodschappen te doen. Ik kan me die levensfase ook herinneren, maar de koala doet dit zijn gehele leven. De inwoners van dit land lijken dit ideaal ook te belichamen, ze zijn weliswaar vitaal en ondernemend, vandaag zag ik het indrukwekkende Olympische sportpark, Sydney is een bruisend metropool, maar de ondertoon is cool en laconiek. Leerzaam voor de hysterische westerling in zorgwekkend hectische tijden. Midden in de waanzin van het vliegveld van Phuket met al die paniekerende lieden zei mij een wijze Portugees met een taxerende blik op het gewriemel: 'go with the flow'. Ik ga dat maar eens als levensmotto adopteren, je zal zien wat dat nog voor moois oplevert.(Ik heb trouwens het idee dat ik daar al zo'n anderhalf jaar mee bezig ben). De Aboriginals zijn ver -en terugge-drongen, maar er leven er inmiddels ook een aantal in de stad. In het bijzonder in King's Cross, het rodelichtenbuurtje waar wij hotelleren, en ze zien er in hun alcoholische treurnis niet al te best uit. Toch wordt er met ontzag over hen gesproken, door Jim, de relaxte gids die ons de wonderen van de Blue Mountains toonde (kliffen, watervallen, adembenemende azuren vergezichten, het steilste treintje ter wereld) en door Quinto, eigenaar van een winkel met Aboriginalkunst in Manly. Dat is een stadje aan de kust nabij Sydney, waar je met de veerboot heenvaart om de fraaie city (Opera House!Harbour Bridge!) goed te kunnen zien liggen. In Manly probeerden wij de didgerido te bespelen en kregen een kalme uitgebreide uitleg over het instrument, zijn makers en hun fascinerende rituelen.Maar ja. Wordt Australië niet nog steeds, conform de rest van de wereld, vermoord? En kan zo'n misdaad wel verjaren? Misschien is het reddend (of in ieder geval remmend) dat de Australieër door de altijd bedreigende schaarste en droogte gedwongen is voorzichtig met zijn land om te gaan. Er was wel sprake van een andere verjaring. Die van M. op 29 december. In het decor van havens, opspattend buiswater, hoge gebouwen, lichtjes en fijne culinaire intermezzi vierden wij het heuglijke feit. En morgen is het Oudejaarsavond, dan komt de hele wereld naar Sydney Harbour om het begrip 'verjaren' van een overtreffende trap te voorzien. Volgende keer: Gelukkig Nieuwjaar.