Marcel Op Reis		GELUKKIG NIEUWJAAR Een gezond en gelukkig nieuwjaar wens ik iedereen toe vanuit het verre Australië. Alhoewel....ver, met internet op elke straathoek is thuis altijd dichtbij. Als reiziger probeer je je daar toch een beetje aan te onttrekken. Je leest dan over Kamerleden die zich opwinden over minister Remkes die vanaf zijn Thaise vakantie-eiland (wat doen alleenstaande middelbare mannen daar?) niet meteen naar Phuket is afgereisd om daar de hulpverleners in de weg te lopen. Eigenlijk wil je dat allemaal niet weten, want er is genoeg te zien. En ook de televisie dient niet al te vaak te worden begluurd. In Sydney zagen op de hotelkamer-tv zoals gezegd regelmatig de beelden van de onverstelbare ramp waaraan we zijn ontsnapt. Voor ons begon het gelukkige nieuwjaar al op 26 december. De kranten staan hier ook vol met huiveringwekkende reportages over de tsunami, soms zijn er zelfs meer pagina's over de ramp dan over cricket! De officiele aanvang van het gelukkige nieuwjaar is in Sydney een erkend spektakel. Op oudejaarsdag zijn we eerst ondergedoken in het schitterend Aquarium bij Darling Harbour, waar de onbegrijpelijke mooie en soms angstaanjagende vrienden uit de grote blauwe diepte om je heen zwemmen als je in een doorzichtige onderwatertunnel om je heen staat te gapen. Binnenkort zullen we een groot aantal van deze wezens life gaan zien tijdens een verkenning van het Great Barrier Reef. Hopelijk niet allemaal, want er dansen metersbrede roggen in het aqariumwater en ook die patrouillerende haai van vier meter hoef ik niet in de vrije natuur tegen te komen. We genieten van een Thais oudejaarsavondmaal aan het water en zien hoe tout Sydney zich in sjieke zomerkledij verzamelt om vanaf de terrassen en de vele bootjes te gaan genieten van vuurwerk en champagne. Sommige dames hebben moeite om met hun naaldhakjes over de plankieren te bewegen, maar dat mag de pret niet drukken. Oud en nieuw in de warmte, het blijft grappig. We bestijgen de 300 meter hoge Sydney Tower, zien in de stervende dag het machtige Sydney en zijn vele wateren liggen. Als de avond definitief valt is het een groot knipogen van flitsende fototoestellen vanaf de volgepakte Botanische Tuinen en de duizenden bootjes, die positie hebben gekozen om het vuurwerk te bewonderen. Om negen uur is er een voorvuurwerk (voor de kleintjes) en dat is vanuit de hoogte prachtig te zien. Zowel bij het Opera House als bij Darling Harbour verschijnen dezelfde kleurrijke hemelschilderingen. Beneden in de toren maken we nog even een melige Sky Tour mee, waarvan het leukste onderdeel een woeste ride in een opwindende schudstoel langs de hotspots van het continent is. Twaalf uur staan we op het panoramische dakterras van ons hotel, voor de onmenselijk drukte aan de waterkant waren we gewaarschuwd en zo treden wij 10 uur eerder dan het vaderland 2005 binnen. De champagne is goedkoop, maar de kurk komt een heel eind! Op nieuwjaarsdag naar het strand, in Nederland is er ook zo'n traditie, dat gaat na hevig uitslapen natuurlijk ook gebeuren. De golven van Bondi Beach zijn stevig, het strand is Baywatch-compatible met surfers en life-guards, al stelt het bikini-vermaak dan weer teleur. (Je kan niet zeggen dat dat aan de magere kant is. Australië is ook duidelijk een welvarend land). Maar het is geluk, hier zo te liggen. Geluk dat je bijna gewoon gaat vinden. Zoals ook het overleven van de tsunami iets vanzelfsprekends gaat krijgen. De volgende dag vliegen we naar het tropische Townsville en nemen vandaar een comfortabele Greyhound naar Airlie Beach, een vakantiekustplaatsje vanwaar we de Whitsunday eilanden en het grote rif gaan verkennen. Vanwege de volte op de zeil/duik/snorkelschepen moeten we een dag doorbrengen in de lokale lagoon, een publiek zwembad aan de boorden van de kwalrijke zee. Geen onprettige wachtkamer. Misschien is het wel de grootste verdienste van verplaatsing door reizen dat je het bijzondere bijzonder blijft vinden. Want het bijzondere heeft dat enorme vermogen gewoon te worden. Een rare paradox trouwens met sommige reality-tv-programma's waarin juist het gewone tot 'bijzonder' wordt verheven. Heb je hier niet mee te maken, zou je zeggen, maar vergeet niet dat reizen je eigen realityshow scherper omlijnt: de gewone dingen (eten, drinken, van stoel gaan, slapen) krijgen veel meer belang. En geduld, dat mag je weer gaan leren met speciale cursussen als: 'In het sukkelende taxibusje', 'Bij de balie met 12 andere backpackers' en natuurlijk de klassieker 'Hoe laat gaat in dit uitgestrekte land de volgende Greyhound?' Wij zijn gelukkig en gaan dat nog minstens honderd jaar blijven. Volgende keer: Fijn onderduikadres.