Marcel Op Reis		ELK PARADIJS HEEFT ZIJN PRIJS Zandvlooien zijn mysterieus, slim en onzichtbaar. Dat is genoeg voor een goddelijke status, maar zover is het voor de zandvlo nog niet. Misschien wel omdat de mensen er teveel last van hebben. Nieuw Zeeland, je vliegt vanuit Cairns in viereneenhalf uur naar Auckland, heeft strenge immigratieregels. Ook voor de geringste wezens der schepping. Omdat ik een kangoeroe heb geaaid, mag ik bij de NZ-doaune op een mondenklauwzeer-matje gaan dansen. Australische appels verdwijnen in de vuilnisbak, een rol biscuitjes eveneens, maar toch vrezen wij importeurs te zijn van een hardnekkige Australische soort. In de Queenstreet, de centrale ader van Sydney's zusterstad Auckland (die havens, die pontjes, die enorme Sky Tower!) zoeken uw krabbelende dienaren een 'chemist' waar voor 100 dollar aan zandvlowerende en -bestrijdende middelen wordt gekocht. Inmiddels, enige dagen in NZ, begint de plaag te luwen, het klimaat -momenteel gelijk een prachtige hollandse zomer- helpt ook mee. In het grotendeels door Aziaten bevolkte Sail City/Rainbow Hotel gooien we al onze kleren in was -en droogmachine, die van M. ruim te heet, zodat sommige van haar kledingpartikelen er onherkenbaar uit komen te zien. Je bent geneigd vanuit het verre Europa - we staan dus nu echt met de voeten tegen jullie voeten en we vallen er niet af!- NZ en Australië over een kam te scheren, maar nu al zijn de verschillen evident. NZ -of althans Auckland- oogt veel multi-cultureler (het straatbeeld wordt haast gedomineerd door aziaten), in het fraai op een van de vele dode vulkanen gelegen Auckland Museum zien we een overzicht van alle immigranten. De eerste bezoeker uit den vreemde was onze landgenoot Abel Tasman, die bij die gelegenheid vier van zijn personeelsleden verloor. Daardoor heeft het -aldus de vitrinetekst- tot na de 2e Wereldoorlog geduurd aleer de Hollanders zich hier weer massaal kwamen melden. Inmiddels is er in Auckland een Hollands bejaardentehuis. Het museum biedt ook een overweldigend overzicht aan parafernalia omtrent het polynesische leven. Indrukwekkend is een wankele, met prachtige houtsneden versierde krijgskano, waar wel honderd woeste Maori's in pasten. Een medebezoekende nazaat legt ons in moeilijk verstaanbaar engels enige kneepjes van het vak uit (zijn opa heeft er nog ingezeten), maar is zelf inmiddels van een omvang die het uiterste van wat voor balanceerkunst dan ook zou vragen. We zien veel zeer dikke inboorling-achtige types. In Australië zijn vooral ook de blanken uiterst bol en vrijwel zonder uitzondering versierd met overwoekerende tatoeages. Buiten het museum ligt het eeuwig groene Auckland Domain, geurende grasheuvels, waar men engels cricket speelt en een enkele gek in de hitte op en neer loopt te joggen. Magnifiek uitzicht over de oceanen en hun zeearmen. Daar ligt Mount Victoria, een dag eerder door ons beklommen, uiteraard ook een gedoofde vulkaan, na een heerlijk veertochtje naar het vriendelijke Davenport, waar in de avondzon heerlijk gegeten en gedronken werd. (Reizen is ook vakantie!) Bovenop die Victoriaberg wel een uur gelegen, in de zon, overal eilanden, blauwe wateren, tegen de wind leunende zeiltjes en -de zon niet hinderend- de fameuze witte wolkensliert, waarnaar de Maori's hun land noemden: Aotearoa - het land van de lange witte wolk. Dit uitzicht inclusief zonsondergang nog even dunnetjes overgedaan vanaf de betonnen, maar sierlijke Sky Tower, het hoogste gebouw van het zuidelijke halfrond, van waaraf je -levensmoe of gestoord- ook nog (aan een lijntje) kan 'base jumpen'. Na twee dagen snoepen van Auckland gaan wij linksrijdend naar het noorden, richting Tutukaka, door duikinspecteur Clouseau als een van de tien mooiste onderwaterpunten van de wereld aangemerkt. En je hebt er de Bay of Islands. De reis naar Whangarei alleen al is prachtig over slingerende wegen, langs blauwe baaien en door subtropische vegetatie. We vinden uiteindelijk onderdak in het Aaron Court Motel, dat adverteert met de tekst: het rustigste motel van de stad. Dat klopt. Zelfs het zwembadje in de achtertuin is geheel voor ons. Uitrusten om het grote nieuwe land te verkennen. Volgende keer: Het grote nieuwe land.